اینم از این :)

به شخصه ممنونم از " زمان " که اینجوری هوامونو داشت . ممنونم که اینقدر سریع گذشتی زمانِ عزیز :)

ممنونم که اون 3 روزهای آخر هفته رو سریع گذروندی .

ممنونم که کمکمون کردی 6 ساعت های سخت ، روی صندلی های سفت و کوچیک رو تحمل کنیم .

ممنونم که توی صبح های تاریک و نیمه سرد پاییزی بهترین خاطره ها رو برامون خلق کردی .

ممنونم که توی فشار هزار کار و درگیری فکری بازم خوب نگهمون داشتی و بهمون یاد دادی که فقط تلاش کنیم و شکایت رو بذاریم برای اون وقتی که کاری از دستمون برنیومد ...

یادمون دادی که وقتی ما تلاش کنیم ، تو به بهترین شکل ممکن به دلمون راه میای و همه چی مسیر درست خودش رو طی می کنه و ما لحظه به لحظه به هدفمون نزدیک و نزدیک تر می شیم ...

ممنونم که جزئی ترین بودنت هات کنارمون شد بهترین ها ...

یه دوره ی " " گذشت . هیچ کلمه ای به ذهنم نمیاد برای توصیفش . یه مخلوط از همه چی بود . 3 ماه زیاد نیست ولی همچین کم هم نبود . کنار اون همه فکر و تلاش هر روزه ... فردا آخرین روزشه و من مطمئنم جوابی که شایسته ی تلاش هامون باشه رو می گیریم .

هیچ حقی ناحق نمی شه ....

------------------

چند روز آخر فوق العاده بود . همه چی هم سر جاش بود . اینم یه نشونه ی دیگه ست ...

فقط دیشب یه بار حس کردم گُر گرفتم . برای چند دقیقه داغ بودم و آروم آروم خنک شدم :)

( اینو نوشتم تا همیشه یادم بمونه وقت عصبانیت هم می تونم خودمو کنترل کنم )

...... یه ربعه سر نوشتن این جمله موندم ....... از سکوتم بخون ... هیچ جوری نمی تونم این 5 روز رو توصیف کنم . ممنونم که بودی . بودی . بودی . بودی و کنار همه ی بودن های محکمت ، محکم تر از همیشه ایستاده بودم ...

:*

----------------

این پست برای فاصله گرفتن از هوای بد پست قبل بود .

به موقعش خوب میایم :)

این تست تمرکز رو فعلا داشته باشیم !

برادر بنده رکورد دارش هستن با 24.157 !!! خود بنده هم 0.235 ثانیه ازشون عقب هستم .

خیلی بیکار نیستیمااا ! بحث یه چیزه دیگه ست ! ;)

کنارم بخواب و به دورم بتاب و

از این لب بنوش و چو تشنه که آب و

گل آتشی تو ، حرارت منم من

که دیوانه ی بی قرارت منم من ...

خدا دوست دارد لبی که ببوسد

نه آن لب که از ترس دوزخ بپوسد

خدا دوست دارد من و تو بخندیم نه در جاهلیت بمیریم بگندیم...

.

.

.

لعنت به این همه کوته فکری... لعنت به این آدمای ندید بدید ...

تحملش خیلی سخته برام.

نیمه ی من توی اون خاکه . وگرنه دیگه هیچ دلبستگی به اونجا ندارم . به زودی این مدت خاص تمومه و دیگه خداحافظی با هرچی که اونجا هست . خداحافظی با تمام اون مرزهای چندش آورِ دور ذهن و دست و دلمون .

دارم به شدت متنفر می شم از این همه عقب افتادگی . از این همه مرزهای مسخره که ساخته ی دست خودمون بود و دور ذهنمونو هم گرفتن ...

متنفرم از این همه عقب افتادگی...

.

حرف های رامبد رو فهمیدم .

و با تموم وجودم لمس کردم که هنوزم یه تیکه از اون فیلم فارسی ها توی ذهن من، که از همون فرهنگ عقب افتاده میام ، هست ...

نمی شه به خاطر این موضوع های دردآور که دیگه شدن جزئی از روزمره ی ما ، دعوا راه انداخت ...

نمی شه داد زد و فحش داد ؛ حداقل برای خالی شدن وجود سرتاسر آتیشت ...

فقط می شه با خونسردترین حالت ممکن بهش گفت خیلی احمقی ... خیلی احمق .

منم می گم خیلی احمقی . متاسفم برای همه ی کسایی که این طرز تفکر رو دارن ...

ما از کجای این مرز و بومِ ناآروم میایم که فکر می کنیم همه می تونن با هم دوست باشن ؟

که همه می تونن با هم متحد باشن ؟ همه می تونن پشت هم بایستن ؟

آره ...

اون " آرمان شهر " بود ....

جایی که توش زندگیِِ خیالیمونو کردیم و بعد که به زور ازش جدا شدیم ، افتادیم توی این مرداب بوگندو ...

دلم برای اون آب و هوای خوبش تنگ شده ...

.

کاش بیاد اون روزی که از این مرزای بی پایان دور ذهن و فکرتون دل بِکنین .

کاش بیاد اون روزی که بفهمین جذابیتِ آدما توی یه چیزای دیگه ست .

کاش بیاد اون روزی که بفهمین باید به حریم شخصی افراد احترام گذاشت ...

با شما هام .

با شما هایی که معلوم نیست کجای این لالایی خوابتون برده ...

با شما ها که آرمانتون رو با اهدافِ " خاله زنکی " مخلوط کردین .

با شماها که دلخوشی و تفریحتون شده چندش آورترین ضربه ها به روح آدما ...

.

بخواب آرام پیش من

لبت را بر لبم بگذار

مرا لمسم کن و دل را به این عاشق ترین بسپار

بخواب آرام پیش من

منی که بی تو می میرم

لبت را بر لبم بگذار که جان تازه می گیرم

.

.