يه جورايي حس مي كنم خيلي بايد وقت بزارم.
يه وقتي كه كتابخونه ي ذهنم بقدري خلوت باشه كه بتونم راحت به چيز هايي كه مي خوام دسترسي داشته باشم .
يه جورايي فاصله بين ما هست ، يه فاصله ي خيلي بزرگ كه فكر مي كنم تو يه افق به هم مي رسن و اون چيزي نيست جز عشق . از بين رنگ ها سياه رو دوست دارم نه به خاطر " مشكي رنگه عشقه ! " چون سياه تنها مونس تنهايي هامه . رنگ قهوه اي رو دوست دارم چون بهم صبر و بردباري ميده و اينكه يادم مي اندازه كه يك مَردم . از بين ماشين ها Opel رو دوست دارم ، ولي زماني كه پول داشته باشم . يعني زماني كه پول نداشته باشم عاشق ژيانم .
من شديدا به فرهاد ، فريدون ، عصار Eminem ، Metallica ، Pink floyd و خيلي هاي ديگه كه نمي شناسمشون علاقه دارم . من عاشق عليزاده ، لطفي و كسايي هستم كه تو مملكتم بودن و براي اينجا خوندن و ساختن . نه خودشون رو به كثافت كشيدن و نه يه عده رو علاف كردن . اساتيدي بودن كه بنياد فرهنگ اين كشور رو تشكيل دادن ( اين همه در مورد موسيقي گفتم تا اگه تو پست هاي بعدي قسمتي از ساخته هامو شنيدين تعجب نكنين! ).
من با وضعي كه الان تو كشورم هست كاري ندارم .
فقط جواب اين سوالم رو بده ...
تمدن چندين و چند هزار سالمون رو قبول داري ؟!
جواب همين سوال برام كافيه ... هرچند كه حالت از ايران بهم بخوره .
بزن قدش ...

پ ن : اين عكس رو هم تقديم مي كنم به خود خودش . كه هميشه يادمه...